De voetjes, of voetstapjes staan voor de levenswandel, en wordt heel mooi verwoord in het volgende gedicht:
Ik droomde eens, 'k liep op het strand
En ik verheugde mij
want ik was daar toen niet alleen,
de Heer was ook daar bij.
We spraken over 't leven,
We liepen hand in hand
en lieten onze stappen
achter in 't natte zand.
Ik stopte en keek achterom,
naar hoe 't mij was vergaan,
maar zag op stukken van mijn weg,
maar 1 paar stappen staan!
Ik vroeg de Heer: "waarom juist toen
op't zwaarste van mijn strijd?
dat ik het toen alleen moest doen,
had U voor mij geen tijd?"
De Heer zei toen: "Ach lieve kind,
"Hoe kan je dat nu vragen?
Juist toen, juist daar, op dat moment,
toen heb ik jou gedragen..."